« ...Τι κρίμα που κόπηκε η ρυθμική μου …».

7.10.2011

Θα μπορούσε κανείς  να ισχυριστεί ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε σε ένα ιστορικό χρόνο, ο οποίος συνιστά μια πρωτοφανή εποχή αλλαγών. Όμως δυστυχώς δεν είμαστε απλά μπροστά σε μια μεταβολή των δεδομένων κ των σταθερών γύρω από τις  οποίες αναπτύξαμε  κ προσδιορίζαμε τις ζωές μας ως τώρα, αλλά βιώνουμε την  πλήρη αντιστροφή σε  όσα γνωρίζαμε κ αναγνωρίζαμε ως καθημερινή πραγματικότητά μας και μάλιστα με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο.  

Χτες η 6χρονη ανιψιά μου σχολίασε λυπημένη: «τι κρίμα που κόπηκε η ρυθμική μου …».

Αιφνιδιάστηκα…  

Όπως σχεδόν όλα τα παιδάκια της ηλικίας της αλλά και μεγαλύτερα παρακολουθούσε δραστηριότητες που οργάνωνε ο Δήμος μας επί δεκαετίες. Γυμναστική, χορός , μουσική, ζωγραφική κλπ , πλήθος από δράσεις  που πλουτίζουν τον χρόνο κ τις εμπειρίες των παιδιών, κ που παρέχονταν χωρίς κόστος ως κοινωνική προσφορά από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου, όλων των δήμων σε όλες τις οικογένειες .

 Εφέτος, στον Δήμο μας , δεν έχουν αρχίσει όπως συνήθιζαν οι δραστηριότητες αυτές κ είναι άγνωστο αν πράγματι θα ξεκινήσουν. Αιτία, η κακή κατάσταση της Δημοτικής Επιχείρησής μας ,  που φαίνεται να παλεύει για την επιβίωσή της, μετά από δεκαετίες επιτυχημένης λειτουργίας κ προσφοράς στην πόλη μας, εξαιτίας αφενός των δυσκολιών που σώρευσε ο Καλλικράτης με την απαράσκευη όπως αποδεικνύεται εφαρμογή του, αλλά και των ενεργειών του Διοικητικού Συμβουλίου της, που μοιάζει να μην έχει ιδέα από Δημόσια Διοίκηση,  να καταφεύγει σε κινήσεις και επιλογές που γεννούν ερωτηματικά για την τήρηση της αρχής της  νομιμότητας, την ίδια στιγμή που αδυνατεί να λειτουργήσει στοιχειωδώς, αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζομένους επί μήνες..

Η υποχώρηση που σημειώνεται διαρκώς στην οικονομική κ κοινωνική μας ζωή  γίνεται ακόμα πιο επώδυνη, όταν διαπιστώνουμε ότι  υποχωρεί η ποιότητα ζωής που παρέχουμε στα παιδιά μας.

Η θλίψη της Φλώρας για την απώλεια της «ρυθμικής της» συμπυκνώνει τη θλίψη και την ανησυχία μιας ολόκληρης γενιάς μπροστά στις εξελίξεις που σημειώνονται ,από τα δίχως βιβλία σχολεία μέχρι τη λήξη παροχών που μέχρι χτες συνιστούσαν τη δεδομένη καθημερινότητά μας.

Είναι συγκλονιστικό το αίσθημα του αβοήθητου που νιώθει κανείς μπροστά στο αιωνίως ζητούμενο : μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης με ευκαιρίες για μια καλή ζωή στη νεότερη γενιά της.

Σήμερα που ανατρέπονται όλες οι ισορροπίες που γνωρίζαμε, είναι ανάγκη να συζητήσουμε, να μιλήσουμε, να αντιδράσουμε σε αυτή τη δοκιμασία. Να γίνουν συγκρούσεις κ αντιπαραθέσεις με επιχειρήματα, αναζητώντας όσα μπορούν να αλλάξουν. Να αναζητήσουμε ξανά τις προοπτικές μας, αφού πρώτα κατανοήσουμε τις αιτίες της κρίσης που μας οδήγησε εδώ.  Και ο Δήμος,  ως η οργανωμένη και θεσμική έκφραση της τοπικής κοινωνίας είναι η πρώτη κ τελευταία ελπίδα των πολιτών για την εύρεση συμμάχου, συμπαραστάτη στην προσπάθεια να διασφαλίσουμε τα ελάχιστα για μια αξιοπρεπή και ποιοτική διαβίωση.

Αλλά αυτό δεν γίνεται  με άρνηση ευθυνών , με κραυγές, θυμό, και κρυμμένες ατζέντες.

 Σκεφθείτε πόσο ξεπερασμένα φαντάζουν πολιτικά στελέχη που επιμένουν σε γνώριμες πολιτικές συμπεριφορές και επαναλαμβάνουν τους ρόλους τους,  όπως ακριβώς έκαναν επί δεκαετίες ,σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, σαν να μην έχουν αντιληφθεί ότι η στάση τους αυτή έχει οριστικά τελειώσει και καμιά σχέση έχει με τη δράση και  τις δυνάμεις  που χρειαζόμαστε να αναλάβουμε και να αναπτύξουμε  εδώ και τώρα.

Η σημερινή κατάσταση πρέπει να ανατραπεί πολιτικά, από όλους εμάς που μοιραζόμαστε την πεποίθηση ότι η δημόσια ζωή μας έχει νόημα μόνο όταν διασφαλίζει τα συμφέροντα των πολιτών και από όλους εμάς που πιστεύουμε ότι  ο κοινωνικός χώρος της δράσης μας αλλά και ο πολιτικός μας χώρος χρειάζεται ένα συνολικό επαναπροσδιορισμό στην ταυτότητά του, στις θέσεις, στις πολιτικές του.

Η αναζήτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι ένας δρόμος μακρύς. Γι’αυτό και σήμερα , ό,τι έκπτωση και να βιώνουμε , ας μην παραδοθούμε στην πραγματική εξαθλίωση, αυτή της παραίτησης και της γενικευμένης αδράνειας. Ας μην σταματήσουμε να προσπαθούμε,  να ζούμε, να δρούμε , στηριζόμενοι  στις δικές μας δυνάμεις , σε όσα εμείς οι ίδιοι μπορούμε ακόμα να προσφέρουμε με πρωτοβουλίες που είναι εφικτές. Είναι πλούτος η συλλογική προσπάθεια που αναπτύσσεται μέσα από κάθε θεσμό, τον Δήμο, τα σχολεία, τους κάθε είδους συλλόγους και ενώσεις πολιτών.

Η ζωή είναι μπροστά και όχι μόνο δεν περιμένει αλλά απαιτεί πρωτοβουλίες.