Οι Περιπέτειες ενός νέου Υποψηφίου…

Συμμετοχή σε εθνικό ψηφοδέλτιο! Υποψήφιος Βουλευτής ! Θυμάμαι όταν μεγάλωνα ήταν πολύ σπουδαία υπόθεση. Σήμαινε αναγνώριση και τιμή , επιβράβευση μιας επαγγελματικής και προσωπικής παρουσίας που υποσχόταν ουσιαστική κοινωνική προσφορά. Μεγάλωσα σ’ ένα περιβάλλον που έδινε ιδιαίτερη σημασία στην πολιτική . Και έτσι η ενασχόληση με τις εκλογές ήταν φυσική διαδικασία. Και τα χρόνια πέρασαν, όπως πέρασαν , και ήρθε η στιγμή της προκήρυξης των εκλογών της 6ης Μαίου.
Ήθελα τη συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο. Γιατί πιστεύω στον δημόσιο πολιτικό λόγο. Είναι ένας δρόμος γνώριμος , που άλλωστε τον είχα διαβεί από τις δημοτικές εκλογές. Μιλούσα με τον κόσμο, κυρίως άκουγα, και συζητούσαμε για τις προοπτικές της πόλης μας και τις δυνατότητές μας να αλλάξουμε κάποια πράγματα..Ο κόσμος συνήθως καλωσορίζει νέα πρόσωπα, τα αντιμετωπίζει πάντα με επιείκεια κ με την ελπίδα ότι μπορεί να τα εμπιστευτεί, αφού εξ ορισμού έχουν διάθεση προσφοράς και κουβαλούν τον ρομαντισμό που χαρακτηρίζει την εκτός συστήματος πολιτική..
Εκλογές 6 Μαίου. Και η ησυχία αυτή τη φορά είναι εκκωφαντική…Κανείς δεν έχει διάθεση να μιλήσει. Δεν συναντάς καν ανθρώπους στο δρόμο. Επιχείρησα καταρχήν να ξεκινήσω με τους φίλους μου, με όσους προσδιορίζω ως στενό μου περιβάλλον. Η απογοήτευση και ο θυμός ξεχειλίζουν από το ακουστικό του τηλεφώνου. «Πού πήγες κ έμπλεξες;; Τώρα βρήκες ρε Χρύσα;»Δεν έχουν υπομονή να ακούσουν..
Βγήκα να περπατήσω στην αγορά του Κερατσινίου. Καταστήματα που διατηρούν οικογενειάρχες με τους οποίους γνωριζόμαστε χρόνια. «Χρύσα μου σ’αγαπώ, σ’εκτιμώ , αλλά μην μου λες τίποτα …δεν θέλω ν’ακούσω…» Πώς ν’ακούσουν; ..Είναι άδεια.. Προσπαθώ ν’αναπτύξω κάποια επιχειρήματα, που τα πιστεύω απολύτως αλλά δεν προλαβαίνω..δεν με αφήνουν…δεν έχει κανείς διάθεση να ακούσει. « Μας ξεγέλασαν…όλοι ίδιοι είναι…τόσα χρόνια μια κοροϊδία…Τι φταίω κ μειώνεται ο μισθός μου; …πού έφταιξα κ χάνω τη δουλειά μου;…».
Τα πράγματα είναι άγρια , όχι απλά δύσκολα. Φωνάζουν.. «Λυπάμαι που φωνάζω σ’εσένα , αλλά δυστυχώς έτσι είναι το πολιτικό σύστημα…» .
Μοιράζομαι απολύτως τις δυσκολίες, την απελπισία και συχνά την απόγνωση.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι μόνον έτσι.. Μπορούν ν’αλλάξουν. Πάντα αλλάζουν. Κρίσεις αυτή η χώρα έχει περάσει πολλές και ιστορικές. Και τις έχει ξεπεράσει. Τις πιο πολλές φορές πληρώνοντας βαρύ τίμημα είναι αλήθεια. Όμως για άλλη μια φορά ζούμε μια κορυφαία ιστορική στιγμή. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος; Πρέπει να μπορέσουμε ψύχραιμα να σκεφτούμε. Στα προσωπικά μας προβλήματα συλλογιζόμαστε με προσοχή και μάλιστα κατηγορούμε όσους αντιδρούν βίαια με θυμό και επιθετικότητα . Πρέπει και στη δημόσια ζωή ν’αποφασίσουμε αν παρά τα χείριστα λάθη που διαπράχθησαν στη διοίκηση της χώρας διαχρονικά από όλους τους παράγοντές της , θα δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία στη συντεταγμένη πολιτεία ν’αναλάβει την ευθύνη της και ν’αντιμετωπίσει με σύνεση, στοιχειώδη υπευθυνότητα και συνεργασία την κρίση. Ή θα μείνουμε οργισμένοι σπάζοντας ό,τι έχει απομείνει από τα συντρίμμια της ζωής μας.. Αυτό προσπαθώ να πω , σε όσους φίλους έχουν το κουράγιο ν’ακούσουν..